آثار
ضیاءالقلوب
رساله‌ی ضیاءالقلوب از تألیفات فارسی و نثر حاج نعمت‌الله مُكری جیحون‌آبادی است كه در مهر ماه ۱۲۹۸ شمسی، در ماه‌های آخر حیاتش تألیف شده است. در این رساله‌ی ۱۸۶ صفحه‌ای حاج نعمت‌الله روی سخنش بیشتر به كسانی است كه مایل‌اند راجع به آداب و رسوم و اعتقادات اهل حق بدانند. مطالبی كه حاج نعمت‌الله در این رساله به آن پرداخته شامل تاریخچه، اصول اعتقادی، احكام، اوامر و نواهی، حلال و حرام، آئین و مراسم اهل حق می‌شود. او در این رساله، به عنوان شاهد گفتارهایی از قرآن مجید، روایات و احادیث اسلامی می‌آورد، و در قسمت‌هایی نیز بر شریعت محمدی تأكید می‌ورزد.
حاج نعمت‌الله، در پایان این رساله، رساله‌ی كوتاهی به نام « ضیاءالعیون » می‌نگارد كه به نظر می‌رسد ادامه‌ی ضیاءالقلوب باشد. در این رساله، بیشتر به تشریح آداب و رسوم عملی خاص اهل‌حق از قبیل روزه، نذورات، مراسم جم نذر، ذبح قربانی و از این قبیل می‌پردازد.
از مطالب جالب توجه در رساله‌ی ضیاءالقلوب، می‌توان به مطلبی درباره‌ی نوشیدن چای اشاره كرد. حاج نعمت‌الله می‌نویسد: « ... و بنده هم چای خوردن، اول از روی حكمت كه ضرر جانی و مالی دارد نهی كرده‌ام، درثانی به جهت نشان دادن طریقت خود نهی كرده‌ام كه طالبان حضرت صاحب زمان در دنیا معلوم باشند چونكه طریقت این حقیر به اسم حضرت صاحب زمان دایر شده است و الا چای حرام نیست ... ».
حاج نعمت‌الله خود را شیعه اثنی عشری جعفری می‌داند و تأكید دارد كه « ... هرآنچه كه در قرآن مجید ذكر حلال و حرام قرار داده شده به عمل بیاورید كه قرآن حجت ابدی و بر حق می‌باشد و ناسخ و بطلان ندارد ... ».
در تمام رساله، حاج نعمت‌الله مردم را به حق‌پرستی دعوت می‌كند و تشویق می‌كند تا با پاكی و راستی و صداقت خدا را بپرستند و در راه او قدم بردارند و تأكید دارد كه راه حق رفتن به حرف نیست، به عمل و رضای حق به جای آوردن است.
